Otyłość a śmiertelność u starszych Amerykanów z ciężką sepsą
26 października 2014
Otyłość a śmiertelność u starszych Amerykanów z ciężką sepsą
Obesity and 1-year outcomes in older americans with severe sepsis
Crit Care Med. 2014 Aug;42(8):1766-74. doi: 10.1097/CCM.0000000000000336.
Prescott HC1, Chang VW, O'Brien JM Jr, Langa KM, Iwashyna TJ
11Department of Medicine, University of Michigan, Ann Arbor, MI. 2Steindhart School of Culture, Education, and Human Development, New York University, New York, NY. 3Riverside Methodist Hospital, Columbus, OH. 4VA Center for Clinical Management Research, HSR&D Center for Excellence, Ann Arbor, MI. 5Institute for Social Research, Ann Arbor, MI.
Założenia i cele pracy
Chociaż lekarze pracujący na oddziałach intensywnej terapii (OIT) uważają otyłość za niezależny, niekorzystny czynnik rokowniczy, coraz więcej dowodów wskazuje, że otyłość jest związana ze zmniejszeniem śmiertelności na OIT. Wyniki tego wstępnego, opartego na praktyce założenia mogą być jednak zafałszowane z powodu przyjmowania chorych otyłych na preferencyjnych warunkach na OIT. Ponadto niewiele jest wiadomo o wynikach leczenia takich osób. W pracy próbowano ustalić, czy roczna śmiertelność, wykorzystanie zasobów służby zdrowia i wyniki odległe u chorych z ciężką sepsy różnią się w zależności od indeksu masy ciała.
Schemat badania
Obserwacyjne badanie kohortowe.
Warunki badania
Szpitale w Stanach Zjednoczonych Ameryki.
Pacjenci
Przeanalizowaliśmy przypadki 1404 chorych z ciężką sepsą leczonych w latach 1999-2005, uczestniczących w reprezentatywnym badaniu Health and Retirement Study, z których 597 (42,5%) miało prawidłową masę ciała, 473 (33,7%) miało nadwagę, a 334 (23,8%) było otyłych lub patologicznie otyłych, co zostało określone w kwestionariuszu przed zachorowaniem. Osób z niedowagą nie kwalifikowano do badania.
Interwencje
Brak.
Metody pomiarów i punkty końcowe
Zidentyfikowano chorych z ciężką sepsą, szpitale, w których byli hospitalizowani oraz określono wydatki poniesione przez ubezpieczyciela w ciągu roku od wypisu pacjenta ze szpitala. Korzystając z National Death Index, ustalono śmiertelność. Korzystając z danych sondażowych można było ustalić stan zdrowia zarówno przed, jak i po chorobie. Chorzy mający wyższy wskaźnik masy ciała (BMI) cechowali się niższą jednoroczną śmiertelnością w porównaniu do tych z prawidłowym BSA. Dodatkowo stwierdzono, że otyli (iloraz szans = 0,59, 95% CI, 0.39-0.88) oraz pacjenci poważnie otyli (iloraz szans = 0,46, 95% CI, 0.26-0.80) odznaczali się najmniejszą śmiertelnością w badanej populacji. Liczba dni hospitalizacji, oraz nakłady finansowe były większe u osób otyłych (p <0,01 dla obu porównań), ale dzienne świadczenia (p = 0,44) oraz wydatki ubezpieczyciela były porównywalne (p = 0,65) wśród chorych z prawidłową masą ciała, z nadwagą i otyłych, którzy przeżyli . Na wyniki odlegle u chorych z ciężką sepsą nie miał wpływu wskaźnik masy ciała (p = 0,64).
Wnioski
Otyłość jest związana ze zmniejszeniem śmiertelności wśród chorych z ciężką sepsą. Otyli, którzy przeżyli ciężką sepsę, częściej korzystają z opieki zdrowotnej co skutkuję większymi kosztami opieki zdrowotnej w ciągu roku od wypisu pacjenta ze szpitala. Średnie dzienne świadczenia były podobne u wszystkich pacjentów, niezależnie od BMI.